بهترین روش برای درمان کشیدگی تاندون شانه

کشیدگی و التهاب تاندون شانه، وقتی اتفاق می‌افتد که تاندون بین استخوان‌ها گیر می‌کند یا فشرده می‌شود. این درد معمولاً در نوک شانه احساس می‌شود و گاهی به پایین بازوها هم می‌رسد. نشانه کشیدگی تاندون شانه، مختلف است؛ ممکن است فقط یک خشکی خفیف باشد یا به شکل درد شدید و تحمل‌نشدنی ظاهر شود. کارهای ساده‌ای مثل تاب دادن راکت تنیس، گذاشتن کتاب روی قفسه یا پوشیدن آستین پیراهن هم باعث این آسیب می‌شوند. بنابراین، خطر کشیدگی تاندون شانه همیشه در کمین است.

خوشبختانه، روش‌های مختلفی برای درمان وجود دارند. اکثر پزشکان اول سراغ درمان‌های ساده و مؤثر می‌روند و جراحی را به‌عنوان آخرین راه‌حل در نظر می‌گیرند. اما این روش‌ها دقیقاً چه چیزهایی هستند؟ اصلاً از کجا باید شروع کرد؟

درمان‌های خانگی و ابتدایی برای کشیدگی تاندون شانه

در مراحل اولیه کشیدگی تاندون شانه، معمولاً درد زیاد نیست یا به‌تازگی شروع شده. در این شرایط، هنوز فرصت دارید که چند راهکار ساده را برای درمان امتحان کنید. این روش‌ها برای کاهش التهاب، کم کردن درد و جلوگیری از بدتر شدن وضعیت تاندون مفید هستند. اما اگر بعد از چند روز بهتر نشدید، حتماً به پزشک مراجعه کنید و این اتفاق را دست‌کم نگیرید.

از جمله روش‌های درمان خانگی و ابتدایی برای کشیدگی تاندون شانه عبارت‌اند از:

۱. استراحت دادن به شانه

اولین قدم، توقف هر حرکتی است که باعث درد در نواحی شانه می‌شوند. بهتر است که چند روزی به شانه‌تان استراحت بدهید و کارهای سبک انجام بدهید. به‌عنوان مثال، وسایل سنگین بلند نکنید و فعالیت‌هایی که به بالا بردن دست نیاز دارند را کنار بگذارید. این استراحت، به تاندون کمک می‌کند تا التهاب را به حداقل برساند و وارد مرحله بهبودی شود.

۲. استفاده از یخ یا کمپرس سرد روی شانه

یخ و کمپرس سرد، التهاب را کم می‌کنند و درد شانه را کاهش می‌دهند. کافی است که یک بسته یخ یا کیسه سبزی یخ‌زده را در حوله بپیچید و روی شانه بگذارید. روزی ۳ تا ۴ بار و هر بار بین ۱۵ تا ۲۰ دقیقه این کار را تکرار کنید. توجه داشته باشید که یخ را مستقیم روی پوست نگذارید تا پوستتان آسیب نبیند.

۳. مصرف داروهای ضد التهاب (تحت نظارت پزشک)

داروهای ساده‌ای مثل ایبوپروفن یا ناپروکسن، التهاب را کاهش می‌دهند تا درد شانه تا حدودی قابل تحمل باشد. البته نباید خودسرانه عمل کنید و این داروها باید طبق دستور پزشک مصرف شوند. اگر بیماری زمینه‌ای دارید یا داروی خاصی استفاده می‌کنید، حتماً با پزشک مشورت کنید.

۴. انجام تمرینات کششی ساده

وقتی درد نواحی شانه کمی کاهش پیدا کرد، تمرینات کششی ساده را برای بهبود کشیدگی تاندون شروع کنید. حرکات کششی ساده باعث می‌شوند که مفصل خشک نشود و دامنه حرکت آن همچنان باقی بماند. یادتان باشد که تمرینات باید آرام، بدون فشار و با دقت انجام شوند. اگر در حین انجام تمرین درد شدید حس کردید، فوراً متوقفش کنید و به مطب پزشک بروید.

۵. بالا نگه داشتن بازو هنگام استراحت

سعی کنید که وقتی نشسته‌اید یا دراز کشیده‌اید، بازوهایتان را کمی بالاتر از سطح بدن نگه دارید. این کار باعث کاهش فشار خون در ناحیه ملتهب می‌شود و به کاهش درد کمک می‌کند. همچنین، می‌توانید از بالش استفاده کنید تا بازو در موقعیت راحت و بالاتر بماند.

درمان‌های فیزیوتراپی برای بهبود سریع‌تر کشیدگی تاندون شانه

اگر از درمان‌های خانگی نتیجه‌ای نگرفتید یا دردتان بعد از چند روز بهتر نشد، باید به فیزیوتراپیست مراجعه کنید. درمان‌های فیزیوتراپی، زیر نظر متخصص و با توجه به شرایط شانه شما تنظیم و اجرا می‌شوند. با این روش‌ها، التهاب به حداقل می‌رسد، عضلات اطراف شانه تقویت می‌شوند و دامنه حرکات به حالت قبلی بر می‌گردد. نکته مهم اینکه فیزیوتراپی در بیشتر موارد از جراحی جلوگیری می‌کند و روند بهبود تاندون را سریع‌تر می‌کند.

برای دریافت خدمات تخصصی و مؤثر، مراجعه به یک مرکز معتبر اهمیت زیادی دارد؛ مرکز فیزیوتراپی شمال تهران با بهره‌گیری از تجهیزات پیشرفته و تیم حرفه‌ای، گزینه‌ای مناسب برای شروع روند درمانی شماست. این مرکز با تجربه در درمان آسیب‌های شانه، کمک می‌کند تا هر چه سریع‌تر به فعالیت‌های روزمره خود بازگردید.

اکثر درمان‌های فیزیوتراپی شامل موارد زیر هستند:

• ماساژدرمانی برای کاهش گرفتگی و درد
• تمرینات تخصصی برای تقویت عضلات شانه
• تحریک الکتریکی برای بهبود عملکرد عضلات
• استفاده از اولتراسوند تراپی برای کاهش التهاب
• آموزش صحیح انجام حرکات روزمره برای جلوگیری از آسیب مجدد

پی آر پی؛ روش نوین درمان کشیدگی تاندون شانه

یکی از روش‌های نسبتاً جدید برای درمان کشیدگی‌های تاندونی، استفاده از پلاسمای غنی از پلاکت یا پی آر پی (PRP) است. در این روش، پس از خون‌گیری از بیمار، پلاکت‌های آن جداسازی و دوباره به ناحیه آسیب‌دیده تزریق می‌شوند. این پلاکت‌ها، سرشار از فاکتورهای رشد هستند و کاربردشان «ترمیم سریع‌تر بافت‌های آسیب‌دیده» است. به همین دلیل است که پزشکان این روش را برای درمان کشیدگی‌های مزمن و مقاوم به درمان توصیه می‌کنند.

به طور کلی، تزریق پی آر پی، بهترین روش برای بیمارانی است که به درمان‌های معمولی پاسخ نداده‌اند. این روش تهاجمی نیست، نیاز به جراحی ندارد و عوارض جانبی آن بسیار کم هستند. اگرچه نتایج آن در همه یکسان نیست، اما بسیاری از بیماران بعد از چند هفته به شرایط بهتری رسیده‌اند. برای اطمینان از اثربخشی این روش، با یک پزشک متخصص ارتوپد یا فیزیوتراپیست مشورت کنید.

مقایسه تزریق پی آر پی با سایر روش‌های مشابه

حالا که با روش تزریق پی آر پی آشنا شده‌اید، بهتر است آن را با چند روش دیگر بررسی کنیم. بد نیست بدانید که این روش چقدر با روش‌های مشابهش فرق دارد. اصلاً مزیتش چیست و ویژگی‌های اصلی آن کدام‌اند؟ در جدول زیر، تزریق پی آر پی را با ۴ روش پرکاربرد دیگر مقایسه کرده‌ایم تا راحت‌تر تصمیم بگیرید:

درمان‌های دارویی؛ از داروهای ضد درد تا داروهای ضد التهابی

گاهی لازم است که برای کنترل درد و التهاب، به سراغ داروهای تخصصی برویم. این داروها معمولاً در مراحل اولیه یا در کنار فیزیوتراپی و به‌عنوان مکمل درمان تجویز می‌شوند. البته مصرف آن‌ها باید با مشورت پزشک باشد؛ مخصوصاً اگر مبتلا به سایر بیماری‌های هم هستید. استفاده خودسرانه دارو ممکن است نتیجه معکوس داشته باشد و شما را به دردسر بیندازد.

به طور کلی، از جمله داروهای رایج برای کاهش درد و التهاب عبارت‌اند از:

• سلکوکسیب
• دیکلوفناک
• ایبوپروفن
• ناپروکسن
• ژلوفن

جراحی؛ آخرین گزینه برای درمان کشیدگی تاندون شانه

روش جراحی معمولاً زمانی انجام می‌شود که هیچ‌کدام از روش‌هایی که گفتیم، مؤثر نباشند. اگر آسیب تاندون شدید باشد یا پارگی به‌وجود بیاید، پزشک گزینه جراحی را توصیه می‌کند. این روش تهاجمی است و نیاز به بستری شدن در بیمارستان و گذراندن دوره نقاهت دارد. در بعضی از موارد خیلی شدید، تنها راه بازگشت به عملکرد طبیعی شانه، همین گزینه است. البته که تصمیم نهایی را همیشه باید پزشک متخصص بگیرد.

بازگشت به زندگی بدون درد با انتخاب روش مناسب

کشیدگی تاندون شانه، اگر به‌موقع و درست درمان شود، قابل کنترل است. همچنین، انتخاب روش مناسب به شدت آسیب، سن بیمار و سبک زندگی او بستگی دارد. بنابراین، برای درمان مؤثر، همیشه با یک پزشک متخصص مشورت کنید.